Το διήγημα της Εβελίνας

ΚΑΤΙ… ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ

Όλα άρχισαν από μια συνάντηση . Όχι πως ήθελα να πάω αλλά ξέρετε τώρα τις μαμάδες! Είναι καταπιεστικές και εάν δεν περάσει το δικό τους, δεν ησυχάζουν. Ήρθε η ώρα. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω σαν κάτι να με πατάει. Ένα πράσινο τερατάκι να με πιέζει και να πάω να σκάσω. Έφτασα. Άντε να τους ακούς όλους λες και σε νοιάζει τι έχουν να πουν! Έχω τα δικά μου προβλήματα.

Ο χώρος ήταν στρόγγυλος. Αρκετά μεγάλος. Είχε πολύ κόσμο. Περίμενα… περίμενα.. Τρία άτομα με τις ιστορίες τους μου τράβηξαν το ενδιαφέρον.

«Με λένε Ζιάντ και είμαι 20. Όλα αυτά τα χρόνια τα έχω περάσει με μεγάλη δυσκολία και πόνο. Είμαι πρόσφυγας από την Συρία και έχω χάσει τον μεγαλύτερο αδερφό μου σε μια έκρηξη που έγινε δίπλα στο σχολείο μου την ώρα που σχολούσαν. Ήταν όλα τόσο κανονικά. Τα παιδιά έφευγαν από το σχολείο χαρούμενα. Είχαν μάθει καινούργια πράγματα και ήταν ευτυχισμένα γι’ αυτό. Εκείνη την στιγμή περίμενα τον αδερφό μου στο πάρκο απέναντι από το σχολείο. Ξαφνικά όλα άλλαξαν χρώμα, έγιναν όλα γκρίζα. Όλοι τρομαγμένοι φεύγουν. Όμως δεν κατάφεραν πολλά παιδιά να ξεφύγουν. Μέσα σε αυτά βρισκόταν και ο αδελφός μου , ο Φάντι. Ήμουν ξαπλωμένος στον δρόμο. Προσπαθώντας να σηκωθώ και να επαναφέρω την ακοή μου αντιλαμβάνομαι ότι ένα κύμα ανθρώπων τρέχει προς το μέρος του συμβάντος. Αναρωτήθηκα πού να βρίσκεται ο Φάντι. Έτρεξα και αντίκρισα κάτι που δεν είχα φανταστεί ποτέ πριν. Τον αδελφό μου, νεκρό. Ήταν τόσο διαφορετικό το χρώμα του. Κόκκινο σαν την φωτιά. Ήταν πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσουμε εγώ με την μητέρα μου. Μετά από δυο μέρες έγινε ένα τηλεφώνημα στο σπίτι μας από την βάση που υπηρετούσε ο μπαμπάς μου. Όταν το άκουσε η μάνα μου  αυτό που της είπαν, ήταν σαν κάποιος αόρατος άνθρωπος να την χαστούκισε. Έπεσε κάτω, έκλαιγε με λυγμούς. Φαινόταν ότι κάτι έγινε αλλά δεν μπορούσα να το φανταστώ. Με τίποτα! Ήταν σαν να έχασα ένα κομμάτι της ζωής μου. Μόνο η μητέρα μου μου είχε απομείνει. Σταμάτησα να βλέπω το μέλλον με ήλιο και χρώμα. Δεν υπήρχε τίποτα πέρα από το παρόν και παρελθόν. Ακούγεται υπερβολικό αλλά έτσι ένιωθα. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα. Και δεν έφτανε ο πόνος. Ήρθα στη χώρα αυτή αναζητώντας νέους δρόμους για μια ένα αρχή. Βρήκα το αφιλόξενο βλέμμα των ανθρώπων, την περιφρόνηση, την καχυποψία για το ξένο, το άγνωστο. Από τα πρώτα χρόνια στους συμμαθητές μου, στις νεανικές παρέες αργότερα, στους συναδέλφους μου τώρα. Πάντα στο βλέμμα όλων η επιφύλαξη για τον πρόσφυγα από τη Συρία».

 Όντως πέρασε τραγικά πράγματα το παιδί.! Και ο άλλος δεν πέρασε λίγα!

«Ονομάζομαι Τζον. Όπως μπορείτε να καταλάβετε είμαι υπερβολικά αδύνατος. Βασικά κυμαίνομαι από το ένα άκρο στο άλλο. Είχα νευρική ανορεξία. Προσπαθώ βεβαία να την καταπολεμήσω και να βάλω καμιά 10 κιλά μπας και γίνω φυσιολογικός! Μου έχει δυσκολέψει πολύ την ζωή αλλά παλιότερα ήταν χειρότερα και γι’ αυτό και έγινα έτσι! Όταν ήμουν 10 ήμουν υπέρβαρος. Καταλαβαίνω ... καταλαβαίνω… δεν μου φαίνεται αλλά έτσι ήμουν. Δέχτηκα αρκετές κοροϊδίες! Χοντροπόδαρος, χοντροκέφαλος, χοντρομπαλάς ... και αλλά πολλά! Πόσες φορές έχω κλειστεί στις τουαλέτες στο σχολείο! Με πετούσαν τα παιδιά από τις σκάλες, μου πετούσαν το πρωινό. Δεν είχα ποτέ όμως κάποιον να με στηρίξει, έναν φίλο..! έναν πραγματικό φίλο! Τότε άρχισα να αλλάζω, δεν μου άρεζα, ήθελα να αλλάξω, να αδυνατήσω… Τότε άρχισα να μην τρώω, ζαλιζόμουν στο σχολείο, υπέφερα, αλλά κατάφερα ένα κακό… Να πάθω ανορεξία! Πήγαμε σε γιατρούς… παντού! Αλλά τίποτα. Ίσως και να έγινε και χειρότερα γιατί μετά όταν επέστρεψα στο σχολείο, άρχισαν άλλες κοροϊδiες. Γιατί και τώρα ήμουν πάλι διαφορετικός από αυτούς, γιατί ήμουν πολύ αδύνατος! Και έτσι συνεχίστηκαν τα υπόλοιπα χρόνια στο σχολείο μου!»

Μου θύμισε τα δικά μου προβλήματα! Τελικά αυτή η υποστήριξη έφηβων άρχισε να έχει ενδιαφέρον! Όλοι είχαν κάτι διαφορετικό και γι’ αυτό συχνά (για να μην πω πάντα) κάποιος τους κορόιδευε. Κρίμα που δεν μπορώ να τους κοιτάξω! Να τους πω πως και εγώ τα έχω περάσει , να του πω ένα «μην ανησυχείς θα το πολεμήσουμε ΜΑΖΙ!»

Ήταν όμως και ένα ακόμη κορίτσι που η ιστορία της ήταν κάπως διαφορετική!

«Το όνομα μου είναι Φατμέ. Είμαι 16 και είμαι μουσουλμάνα. Έχω γεννηθεί στην Άγκυρα αλλά μεγάλωσα εδώ. Το δικό μου πρόβλημα έχει να κάνει με την θρησκεία μου. Όλοι στο σχολείο με κοιτάνε παράξενα επειδή φοράω μαντίλα. Δεν έχω φίλους γιατί είμαι αλλόθρησκη. Επίσης όλα τα αγόρια από την τάξη μου κοροϊδεύουν τη θρησκεία μου και έμενα γιατί φοράω διαφορετικά ρούχα και την μαντίλα στο κεφάλι. Δεν τους έχω πειράξει ποτέ, δεν ασχολούμαι μαζί τους αλλά αυτοί συνέχεια με χλευάζουν. Δεν μπορώ να καταλάβω λοιπόν, για ποιον λόγο το κάνουν αυτό. Τα κορίτσια προσπαθώ να τα πλησιάσω αλλά κάθε φορά που πάω προς το μέρος τους είτε με διώχνουν, είτε φεύγουν, είτε με βρίζουν. Θέλω να το καταπολεμήσω. Να καταλάβουν πως δεν είμαι διαφορετική από αυτούς, πως είμαστε ΙΣΟΙ!»

Αυτή η κοπέλα είναι μόνη της, αβοήθητη! Αχχ… κρίμα το κορίτσι και είναι τόσο γλυκό. Πώς να είναι τα μάτια της; Γαλαζοπράσινα; Λες να είναι σαν  θάλασσα και να θες με λαχταρά να βουτήξεις μέσα τους να κολυμπήσει στα γαλαζοπράσινα καθαρά νερά τους;  Και εκεί που μια χαρά ονειρευόμουν ακούω κάποιος να φωνάζει το όνομα μου! Επιτέλους! Ωωχ..! μα τι θα πω! Άρχισα να τσουλάω το καροτσάκι διστακτικά! Δεν ξέρω τι να πω! Πως θα το πω! Θα γίνω ρεζίλι! Έλα μην λες ανοησίες τόσοι σηκώθηκαν και έλεγαν ο καθένας το πρόβλημά του! Έφτασα στο βάθρο! Με βοήθησε η υπεύθυνη να ανέβω! Και αρχίζουμε!

«Με φωνάζουν Σαμ από τον παίκτη της Εθνικής. Μην ρωτήσετε γιατί ούτε εγώ ξέρω! Ξέρω, δεν είναι τόσο τραγικό όσο αυτό που συνέβη στον Ζιάντ αλλά για μένα ήταν ο δικός μου Γολγοθάς. Νομίζω ότι σας είναι προφανές ότι βρίσκομαι σε αναπηρικό καροτσάκι αλλά και ότι είμαι λίγο παράξενος εμφανισιακά. Τρομακτικός ίσως. Ίσως και να νομίζετε ότι μπορεί να σας κολλήσω. Μην φοβάστε δεν πρόκειται να σας έβαζα σε τέτοιον κίνδυνο, δεν θα έβγαινα από το σπίτι. Βασικά δεν ήθελα να βγαίνω αλλά ήταν αναγκαστικό και είναι ακόμα.! Γιατί έχω έναν σκοπό, να σπουδάσω! Ξέρω ότι θα είναι πολύ δύσκολο και ίσως να μην τα καταφέρω αλλά δεν θα πάψω να προσπαθώ και να πιστεύω σε έμενα. Έχω περάσει και έχω αντιμετωπίσει πολλά, το να διαβάσω θα είναι τίποτα. Λοιπόν, για να μην τα πολυλογώ η ιστορία μου αρχίζει κάπως έτσι. Ήμουν στο δημοτικό όταν διαγνώστηκε πως σε λίγο δεν θα μπορώ να σταθώ στα πόδια μου. Πέρασαν χωρίς να το καταλάβω οι εβδομάδες στο νοσοκομείο. Οι γονείς μου ήταν πάντα εκεί, εγώ όμως όχι. Πίστευα πως όπου να ΄ναι θα δω και εγώ εκείνο το λαμπερό μυστήριο και αρκετά τρομακτικό φως, θα το πλησιάσω, αλλά τελικά τα κατάφερα! Συνέχισα το σχολείο μετά από έναν χρόνο. Ήταν τα πιο δύσκολα χρόνια! Προχωρούσα στους διάδρομους και όλοι εξαφανιζόντουσαν λες και θα τους έβλαπτα μόνο με το βλέμμα μου. Πίστευαν ότι θα τους κολλήσω. Αλλά δεν είχε λογική. Δεν ήταν κολλητικό. Οι δάσκαλοι απομάκρυναν από κοντά μου όποιον φοβόταν πώς θα κολλήσει. Ήταν δυνατόν να με άφηναν να τους κολλήσω; Μετά από καιρό άρχισε το χειρότερο. Όταν συνειδητοποίησαν ότι δεν είναι κολλητικό, ξεκίνησαν τις κοροϊδίες. Καρεκλοπόδαρος..! ήταν το χαρακτηριστικό! Με έσπρωχναν στα σκαλιά. Πονούσε πολύ. Και εξωτερικά και εσωτερικά! Πιστεύω καταλάβατε τι εννοώ. Με γυρνούσαν γύρω γύρω και τραγουδούσαν με ένα χαμόγελο με μια σατανική έκφραση.!

Έγινα 14. Άρχισαν να με ενοχλούν τα μάτια. Ένας τσουχτερός πόνος λες και πιέζονταν οι κόρες των ματιών έτοιμες να εκραγούν από την πίεση! Τότε κάναμε διάφορες εξετάσεις. Ο καρκίνος έκανε μετάγγιση στα μάτια. Το τελευταίο πράγμα που έκανα πριν γίνει η εγχείρηση ήταν να τελειώσω εκείνο το βιβλίο! «Το παραμύθι του Γκρέιν» Το είχα 2 χρόνια. Όταν το πήρα, με είχε αγγίξει, ήθελα όπως όπως να πάω σπίτι να το διαβάσω! Έτσι και έγινε, αλλά δεν διήρκησε και πολύ αυτό, το βαρέθηκα! Όμως κάτι με έκανε να θέλω να το διαβάσω μερικές εβδομάδες πριν την εγχείρηση! Ζοριζόμουν πολύ να το διαβάσω. Μετά από 10 σελίδες τα μάτια μου παραιτούνταν! Με πέθαιναν κυριολεκτικά! Δεν ήθελα όμως να μείνω με την απορία! Τι θα γινόταν στο τέλος; Θα έβρισκε τον δολοφόνο ο Τζον; Θα του έλεγε η Τζόρνταν πως τον αγαπάει; Μετά από πολλές βασανιστικές ώρες διαβάσματος, προσπαθώντας να κρατηθώ στην επιθυμία μου τα κατάφερα! Η Τζόρνταν και ο Τζον παντρεύτηκαν! Ο κολλητός του ήταν ο δολοφόνος! Αίσιο τέλος δεν μπορώ να πω! Όπως και τα περισσότερα βιβλία.

 Έγινε η εγχείρηση. Ήταν δύσκολη η προσαρμογή με έναν καινούργιο τρόπο ζωής! Μου πάνε όμως τα γυαλιά πιστεύω! Ήταν και μετά από αυτήν την εγχείρηση δύσκολα τα πράγματα. Μου έπαιρναν τα γυαλιά, τα έσπαγαν... Ευτυχώς δεν διήρκησε και πολύ αυτό! Μετακομίσαμε στο εξωτερικό για να πάω σε ένα σχολείο για τυφλούς. Λοιπόν, πιστεύω πως τώρα ξέρετε κάποια πράγματα για έμενα!»

 Ουφφφ..! τέλειωσα! Νιώθω πολύ διαφορετικά τώρα! Σαν να έφυγαν βάρη από πάνω μου. Ποτέ δεν πίστευα πως θα μπορούσα να το κάνω αυτό ποτέ! Κι όμως! Πωω..! πώς τα φέρνει η ζωή! Τέλος πάντων μετά από κανένα μισάωρο έφυγα από εκεί. Βγήκα από την αίθουσα και περίμενα την κυρία μητέρα! Την «βασίλισσα του σκότους» όπως την είχαμε βγάλει με τον μπαμπά μου όταν ήμουν 6! Την είχαμε βγάλει έτσι γιατί όταν θύμωνε πάντα όταν φώναζε τον έναν και κορόιδευε ο ένας τον άλλον που τον φώναζε τον έπαιρνε και τον άλλον η μπάλα και μας κοιτούσε με ένα βλέμμα σαν να ήθελα να μας φάει! Χάχα.. ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτές τις στιγμές!

Ήμουν αφηρημένος για πολύ ώρα μέχρι που κάτι με επανέφερε στην πραγματικότητα! Ο Ζιάντ! Με φώναζε. Όταν τον κατάλαβα και μιλήσαμε με ρώτησε εάν θα ήθελα κάποια στιγμή να πάμε για καφέ εμείς οι διαφορετικοί! Έτσι και έγινε μετά από μια εβδομάδα τον συνάντησα στο στέκι του, ήπιαμε καφέ, μιλήσαμε, και καταλάβαμε πως έχουμε κοινά. Και οι δυο δεν είχαμε φίλους ή έστω μια παρέα να περάσουμε το καλοκαίρι ή τις κρύες νύχτες του χειμώνα διπλά στο τζάκι με μια κούπα σοκολάτα και να κάθονται όλοι γύρω-γύρω και να λέμε χαζομάρες, να παίζαμε επιτραπέζια! Ααχχχ..! και τι δεν θα έδινα για μια τέτοια βραδιά!

Τέλος πάντων, μετά από ώρα φώναζε η γυναίκα μου να ρίξω μια τελευταία ματιά –έναν μικρό έλεγχο- στη βαλίτσα. Όμορφη μέρα σήμερα! Κοίταζα έξω από το παράθυρο. Ο ήλιος χτυπούσε τα πάντα με τις υπέροχες ηλιαχτίδες του. Μια υπέροχη θέα. Ένα υπέροχο συναίσθημα όταν βλέπεις τον ήλιο. Σου θυμίζει αισιοδοξία, γαλήνη, ειρήνη. Τα χρώματα γίνονται συναρπαστικά και σε κάνουν να θέλεις να τα αγγίξεις! Τα σύννεφα και αυτά μαζί σαν να συνωμοτούν για να σε καταπλήξουν! Με τα σχήματά τους και τα χρώματα που παίρνουν από τον ουρανό και τον ήλιο. Ξανααφερέθηκα χωρίς να το καταλάβω. Φώναζε η μικρούλα μας, η κόρη μας. Είναι ίδια η Φατμέ, η γυναίκα μου. « Άντε, άντε μπαμπά κατέβα επιτέλους!» Ακούγεται η γλυκιά φωνούλα της, τριών είναι. Με την Φατμέ έχει 8 χρόνια που είμαστε παντρεμένοι. « επιτέλους κατέβηκες!» φωνάζει η γυναίκα μου. Δεν έχει και άδικο, πώς και μου ήρθαν όλα αυτά τώρα;! Το παρελθόν μου, το παρελθόν μας! Και των τεσσάρων! Η μοιραία συνάντηση! Πλησιάζει η ώρα. Μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο. Όλοι τρελαμένοι, με ανυπομονησία να φτάσουμε στο αεροδρόμιο. Σήμερα λοιπόν, γιορτάζουμε! Έχουμε επέτειο! Όχι του γάμου μας με την Φατμέ. Μια άλλη επέτειο, ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ. Είναι η επέτειος της γνωριμίας μας! Της πρώτης μας συνάντησης των τεσσάρων μας. Με τις ομοιότητές μας και τις διαφορές μας σαν άνθρωποι, αλλά με αγάπη και κατανόηση και κυρίως αλληλοσεβασμό ανάμεσά μας! Γι’αυτό και τιμούμε αυτήν την ημέρα. Κάθε χρόνο την ίδια μέρα.

Μεγαλώσαμε, σπουδάσαμε. Εγώ έγινα δικηγόρος, η Φατμέ οικονομολόγος αλλά δεν σταμάτησε εκεί, έγινε πολιτικός. Ο Τζόν κατέληξε να ακολουθήσει φυσικομαθηματική σχολή. Ο Ζιάντ, ιατρική. Κάναμε όλοι υπέροχες οικογένειες!

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Εκεί μας περίμεναν οι υπόλοιποι με τις αποσκευές στα χέρια! Μετά από μισή ώρα ανακοινώνεται η πτήση μας. Νέα Υόρκη, ο φετινός μας προορισμός. Δεν κρατιόμαστε! Σαν μικρά παιδιά! Ανυπομονούμε να γνωρίσουμε νέα μέρη, να τα εξερευνήσουμε. Αυτός ο προορισμός ήταν το όνειρο όλων μας! Θα έχουμε ένα ολόκληρο δεκαήμερο! Στην Νέα Υόρκη! Σαν όνειρο μου φαίνεται! Κάθε χρόνο διαλέγουμε και άλλους προορισμούς, έτσι για… κάτι Διαφορετικό.

Τσιαλού Εβελίνα