Το γ΄ βραβείο διηγήματος στα ΑΡΕΘΟΥΣΙΑ 2014

                     Κόκοτα  Δέσποινα                           

Άναμπελ

Ονομάζομαι Άναμπελ. Δεν είμαι άνθρωπος. Επίσης δεν είμαι ένα υπερφυσικό πλάσμα. Είμαι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα συνηθισμένο σκυλί, ένα αδέσποτο σκυλί.

Είμαι βέβαιη ότι γνωρίζετε καλά πόσο ενοχλητικά, βρώμικα και θορυβώδη είμαστε! Οι άνθρωποι είναι γενικά φοβισμένοι από εμάς.

Το χειρότερο είναι ότι δεν τους νοιάζει για τις ζωές μας και δεν γνωρίζουν καν τι μας οδήγησε εδώ. Είμαστε κάτι ενοχλητικό που ζει στον δρόμο τους.

Η ιστορία μου είναι ένα καλό παράδειγμα.

Μια όμορφη κυρία, ο αυστηρός σύζυγος και το παιδί τους. Ήταν δέκα χρονών όταν έπεισε τους γονείς της να υιοθετήσουν εμένα. Ήμουν το δώρο γενεθλίων. Αυτή μου άρεσε από την πρώτη στιγμή που την είδα και με αγκάλιασε σφιχτά. Μεγαλώσαμε μαζί. Μιλούσαμε σαν δυο άνθρωποι-είναι κάτι που δεν μπορώ να κάνω, αλλά ξέρω ότι κάθε φορά την κοίταζα, ήξερε ακριβώς τι σκεφτόμουν. Και τότε όλα άλλαξαν. Έγινε 17 και με παραμέλησε κατά κάποιον τρόπο. Καλά ήμουν πολύ γριά για να τρέχουμε και να παίζουμε μαζί. Σύντομα σταμάτησε να μου δίνει προσοχή. Αυτή μου έδινε τροφή μια δυο φορές το μήνα και στη συνέχεια με απόφευγε. Ήταν σα να ήμουν αόρατη.

Ένα χρόνο αργότερα μετακόμισε επειδή γράφτηκε στο κολέγιο. Οι γονείς της αποφάσισαν να βρουν ένα μικρότερο σπίτι, ένα σπίτι όπου δεν υπήρχε χώρος για μένα. Απ’ όσο γνωρίζω δεν της είπαν ποτέ την απόφασή τους να με εγκαταλείψουν.

Σκέφτηκα ότι θα μπορούσαν να βρουν μια θέση για μένα. Πράγματι, βρήκαν μία. Τον δρόμο.

Οι πρώτοι δύο μήνες ήταν οι χειρότεροι και οι πιο επώδυνοι. Θα έπρεπε να έπρεπε να κοιτάζω γύρω μου για φαγητό και νερό. Η ζωή μου ήταν ένας παράδεισος που μετατράπηκε σε κόλαση. Οι περαστικοί στο δρόμο περπατούσαν μακριά από μένα. Δεν προσπαθούσαν καν να κρύψουν την αηδιαστική έκφραση του προσώπου τους.

Κατά τους επόμενους μήνες είχα συνηθίσει πλέον τον τρόπο ζωής στο δρόμο. Μια μέρα, ευτυχώς για μένα, ήταν εκεί μια γριά που φρόντιζε αδέσποτους σκύλους και γάτες. Εκεί οφείλεται το πως εγώ ακόμα συνεχίζω να ζω.

Εμείς συμπάσχουμε με τον πόνο του ανθρώπου. Πλησιάζουμε κάποιον που κλαίει ή βρίσκεται σε κίνδυνο. Έχουμε κατανόηση και είμαστε καλοί απέναντι σε ανθρώπους που υποφέρουν από τον πόνο. Λέγεται ότι μπορούμε να διακρίνουμε τον καρκίνο. Καλά δεν είναι απλά ένας μύθος, είναι αλήθεια. Λόγω της καλής μας όσφρησης, μπορούμε να διακρίνουμε τον καρκίνο του πνεύμονα σε έναν κοντινό ασθενή.

Εμείς σας βοηθάμε τόσο πολύ και το αντάλλαγμά μας είναι εσείς να μας κλωτσάτε  ή να μας φοβάστε.

Πριν λίγο καιρό πήγα να μυρίσω το χέρι μιας κοπέλας και ίσως να παίζαμε μαζί αλλά η κοπέλα φοβήθηκε και με κλώτσησε.

Εμείς στους ανθρώπους ψάχνουμε για αγάπη όχι για τροφή.

Αν δεν βρω τροφή, η ζωή μου ίσως και καταστραφεί, αλλά αν δεν βρω αγάπη, η ζωή μου δεν θα είναι ίδια.